1. قرائت تسبیحات اربعه در هر شبانه روز؛
2. قرائت سوره مباركه یس هر روز صبح و چه بسا شنیده مى شد كه این سوره را با لحن زیبا و صداى بلند قرائت مى نمودند؛
3. خواندن دعاى كمیل در شبهاى جمعه كه با صوتى دلنشین همراه بود؛
4. قـرائت دعـاى سـمـات در سـاعـت آخـر عـصـر روز جمعه با حضور بعضى از بزرگان و شاگردان و اصحاب خود؛
5. قرائت زیارت جامعه در روز جمعه در كنار مرقد منور امیرالمؤ منین على علیه السلام ؛
6. خـواندن این ذكر در سجده آخر نمازهاى واجب در هر روز: عبیدك بفنائك یا لا اله الا انت سـبـحـانك انى كنت من الظالمین ؛ بنده بى مقدارت بر درگاه توست ؛ اى كه معبودى جز تو نیست ! منزهى تو! همانا من از ستمكاران هستم !
7. خواندن این دعا در سجده آخر نمازهاى مستحبى :
یـا عـدتـى فـى كـربـتـى و یـا ولیى فى نعمتى و یا غایتى فى رغبتى انت الساتر عـورتـى و الآمـن روعـتـى و المـقـیـل عـثـرتـى فـاغفر لى خطیئتى یا ارحم الراحمین ؛ تو پوشاننده زشتى هایم و ایمنى بخش ترسهایم و درگذرنده از لغزشهایم هستى ، پس از خطاهایم درگذر اى بخشنده ترین بخشندگان !
8. هـنـگـامـى كـه صـلوات مى فرستادند، این الفاظ را به كار مى بردند: صلى الله عـلى مـحـمـد و آل مـحـمـد و یـا مـى فـرمـودنـد: صـلى الله مـن خـیـر قائل علیه و الاطهار من آل غالب .
9. هـر روز صـبـح ، هنگام خروج از منزل ، پنج بار آیة الكرسى و نیز تسبیحات حضرت زهرا (س ) و سوره هاى ناس و فلق را قرائت مى فرمودند.
بـر طـبق روایات و احادیثى كه از پیشوایان معصوم علیه السلام به ما رسیده است ، مسیر زنـدگـى انـسـان را دگـرگـون كند و شخصیت شیطانى فرد را به شخصیتى ملكوتى و الهـى تـبـدیـل نـمـایـد. تفكر، آینه خرد را جلا مى دهد و انسان را به سوى كردار شـایـسـتـه رهنمون مى سازد. امیر مؤ منان ، على علیه السلام در فضلیت این كرامت اخـلاقـى مـى فـرمـایـنـد: التـفـكـر فـى ملكوت السماوات و الارض عبادة المخلصین ؛ اندیشه در ملكوت آسمانها و زمین ، عبادت بندگان خالص خداوند است .
عـلاقـه وافـر مرحوم قاضى به امیرالمؤ منین على علیه السلام موجب شد كه ایشان براى هـمـیشه در نجف اشرف بمانند و سكونت در این شهر گرم و سوزان را بر اقامت در زادگاه خویش و یا هر شهر دیگرى ترجیح دهند. فرزند ایشان در این مورد مى فرمایند

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8· 9· 10· 11· 12· 13· 14· 15· 16· 17· 18· 19· 20· 21