. کـوشـش هـاى خـسـتـگـى نـاپـذیـر مـرحـوم آیـت الله قـاضـى در راه كـسـب كـمـال و دانـش در سـن 27 سالگى به ثمر نشست و این جوان كوشا در عنفوان جوانى به درجه اجتهاد رسید.
مـرحـوم آیـت الله سـیـد مـحـمـد حـسـین همدانى كه خود مدت كوتاهى از محضر مرحوم قاضى طباطبایى كسب فیض نموده است در مورد همت بلند ایشان در كسب علم مى فرماید:
مـرحـوم حـاج مـیـرزا عـلى آقـا قـاضـى طـبـاطـبـایـى عـلاوه بـر ایـنـكـه بـسـیـار مـرد جـلیـل ، نـورانـى و زاهـدى بود، از نظر مقام علمى هم بسیار برجسته بود. یك وقت در میان صحبت ، ایشان فرمودند: من هفت دوره درس خارج كتاب طهارت را دیدم.
عـلامه بزرگوار، آیت الله سید محمد حسین طباطبایى ، شاگرد آیت الله قاضى طباطبایى در بیان مقام علمى و عملى استاد خویش مى فرماید:
مـن در نـجـف اشـرف پـس از اتـمـام تـحـصـیـلاتـم در مـسـائل عـقـلى و بـررسـى كـامل حكمت متعالیه ، فكر كردم كه اگر مرحوم ملاصدرا حضور داشتند، بیش از اینكه من استفاده كردم افاده نخواهند كرد؛ تا اینكه با شخص بزرگوارى مـانـنـد مرحوم میرزا على آقاى قاضى ، استاد اخلاق آشنا شدم . پس از مدتى كه با ایشان مانوس شدم ، فهمیدم كه حتى یك كلمه از معقول و حقایق حكمت متعالیه نفهمیده ام .
آیـت الله قـاضـى طباطبایى ، از میان عرفا و اصلان كوى حقیقت ، محى الدین بن عربى را بـسـیـار مى ستودند و او را در معرفت نفس و شهود باطنى فردى بى نظیر مى دانستند. از آنـجـا كـه ایـشان احاطه اى كامل به مبانى این مرد بزرگ داشتند، معتقد بودند كه شواهد و دلایل فراوانى در كتاب فتوحات مكیه ابن عربى وجود دارد كه تشیع وى را ثابت مى كند؛ زیـرا سـخـنـان وى در ایـن كتاب ، با مبانى اهل سنت منافات دارد. آیت الله حسن زاده آملى مى نویسند:
تـنى چند از اساتید بزرگوار ما - رضوان الله تعالى علیهم - كه در نجف از شاگردان نامدار اعجوبه دهر، آیت الله العظمى ، عارف عظیم الشان ، فقیه مجتهد عالى مقام ، شاعر مـفـلق و صـاحب مكاشفات و كرامات ، جناب حاج سید میرزا على آقاى قاضى طباطبایى بوده انـد از وى حـكـایـت مـى كردند كه آن جناب مى فرمود: بعد از مقام عصمت و امامت ، در میان رعیت احدى در معارف عرفانى و حقایق نفسانى در حد محى الدین عربى نیست و كسى به او نـمـى رسـد. و نـیـز مـى فرمود كه ملاصدرا هر چه دارد، از محى الدین دارد و در كنار سفره او نشسته است .
مـرحـوم آیـت الله قـاضـى در هنر شعر نیز از جایگاه والایى برخوردار بود. ایشان براى بـیـان انـدیشه هاى والاى عرفانى خود،

صفحات: 1· 2· 3· 4· 5· 6· 7· 8· 9· 10· 11· 12· 13· 14· 15· 16· 17· 18· 19· 20· 21