ولايت پذيري بصريان

پس از آن که اباعبدلله عليه‌السلام به بصريان نامه نوشت و آنها را براي ياري رساندن دين رسول خدا‌صلي‌الله‌عليه‌و‌آله‌و‌سلم دعوت کرد و از آنها خواست که هر چه زودتر موضع خويش را نسبت به حکومت اموي مشخص کنند. عده اي بخاطر ترس از سران بني اميه نسبت به حضرت بي اعتنايي کردند اما کساني هم بودند که قلبشان با ياد اهل بيت عليهم ‌السلام مي تپيد. از جمله آنان يزيد بن نبيط است که ايشان به محض دريافت نامه، به همراه فرزندانش راهي مکه مي شود[1]به ولايت امام زمان خويش لبيک گفته و به همراه دو فرزند خويش از بصره قصد پيوستن به کاروان عشق را مي کند ؛و موفق مي شود خود را به اين قافله برساند؛ و در حاليکه ولايت امام زمان خويش را پذيرفته در روز عاشورا در رکاب مولاي خويش به شهادت مي رسد[2]

پی نوشتها
1.ويژه‌نامه‌ي ني‌نوا، محرم ، مرکز آموزش سازمان فرهنگي هنري شهرداري تهران،
2. نظري منفرد،علي- قصه کربلا ، چاپ سيزهم 1384، انتشارات سرور

ب)ولایت پذیری حین حادثه

ولایت پذیری یاران اباعبدلله علیه‌السلام ( شب عاشورا )
وقتی اباعبدلله علیه‌السلام بیعت خویش را از گردن یاران برداشت و اذن داد هر جا که می خواهند بروند یاران باوفا هر یک عکس العملی نشان دادند که خود حاکی از عمق پذیرش ولایت امام زمان توسط ایشان دارد.
ابتدا عباس بن علی علیه‌السلام پشتیبانی خویش را از امام خود اعلام نمود. آنگاه سایر افراد تبعیت نموده و فداکاری خویش را تا آخرین نفس نسبت به امام زمان خویش ابراز داشتند گویی هر یک در اهدای جان خویش گوی سبقت را از یکدیگر می ربایند. در میان صحابه ابتدا مسلم بن عوسجه برخاسته و فرمود: اگر بدانم کشته می شوم آنگاه زنده می شوم باز سوخته می شوم و تا هفتاد مرتبه چنین می شوم دست از شما بر نمی دارم تا در برابر شما کشته شوم بعد زهیر بن قین بلند شد و به عرض رسانید به خدا سوگند دوست می داشتم کشته شوم پس زنده شوم و به همین کیفیت تا هزار مرتبه آنگاه آسیب دشمن از تو و خاندانت به دور باشد. پس امام حسین علیه‌السلام با نیروی ولایت و علم الهی تصرفی نمود و جایگاه آنان در بهشت را به ایشان نشان داد به همین جهت در روز عاشورا یاران توجهی به نیزه و شمشیر دشمن نداشتند و احساس درد و الم ننموده و دشمن را سخت در شگفت قرار دادند به گونه ای که در رفتن به میدان از یکدیگر سبقت می گرفتند.
عشق بازی کار هر شیاد نیست این شکار دام هر صیاد نیست
عاشقی را قابلیت لازم است مرد عاشق را حقیقت لازم است[1]

ولایت پذیری یاران اباعبدلله علیه‌السلام (صحنه ظهر عاشورا)
پس از اینکه یاران وقت نماز ظهر را به حضرت یادآوری کردند حضرت نیز در حق آنان دعا فرمودو چون حضرت قصد اقامه نماز نمودند سعید بن عبدلله و زهیر بن قین با امر امام خود را به عنوان سپر امام قرار دادند تا مبادا تیر خصم بر او اصابت کند و از امام زمان خویش شرمنده شوند[2].

پی نوشتها:
[1] رضوی ، سید حسین هیجان انگیز ترین پدیده تاریخ به اراده نیزومند حسین بن علی علیه‌السلام – ص170
[2] نظری منفرد،علی- قصه کربلا، ص129

ولایت پذیری اهل بیت( عباس بن علی علیه‌السلام):
اگر به رفتار و گفتار صحابی و اهل بیت اباعبدلله علیه‌السلام در قیام عاشورا توجه کنیم می بینیم که در میان اهل بیت پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم تنها شخصیتی که در عین حال بیشترین قرابت را به اباعبدلله علیه‌السلام داشته ولی از ارائه جزئی ترین پیشنهاد ها و خط مشی ها به امام زمان خویش امتناع ورزیده اباالفضل العباس علیه‌السلام است که می توان گفت ایشان برخلاف محمد بن حنفیه، ابن عباس، عبدلله بن جعفر، ام سلمه و…… مطیع محض امر ولایی امام زمان خویش است نمونه های زیادی از ولایت پذیری را در رفتار وگفتار عباس بن علی علیه‌السلام می‌توان مشاهده کرد.
1- عصر روز نهم محرم، زمانی که شهر به لشگریان خود امر کرد تا به سوی خیمه آل رسول‌صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم حمله کنند، اباالفضل علیه‌السلام به همراه بیست نفر از یاران به امر برادر خویش رهسپار میدان شده تا از تحرکات دشمن اطلاع یابند دشمن گفت: امر امیر است که یا به فرمانش در‌آئید یا آماده جنگ شوید. حضرت عباس علیه‌السلام از یاران همراه خویش خواست که شتاب نکنند و آن قوم را موعظه کنند تا او به سوی اباعبدلله علیه‌السلام بازگردد و از امام کسب تکلیف نماید.
درسی که می‌توان گرفت: اولا: حضرت عباس علیه‌السلام بدون هیچ گونه امتناعی امر ولای امام زمان خویش را لبیک گفت. ثانیا: وقتی در برابر سپاه دشمن قرار گرفت در برابر آنها خود سرانه و با شتاب عمل نکرد بلکه به سپاهیان خودی فرمود که در مبارزه شتاب نکرده و قوم را موعظه کنند تا او از امام زمان خویش کسب تکلیف کند.
2- ولایت پذیری دیگر عباس علیه‌السلام در شب نهم و ردّ امان نامه‌ای بود که شمر آورد؛ وقتی که شمر در برابر خیام ایستاد و فریاد زد: پسران خواهران ما کجایند؟ عباس‌علیه‌السلام و برادرانش عمداً پاسخ ندادند اباعبدلله علیه‌السلام فر مود اگر چه او فاسق است ولی پاسخش را بدهید.
پرسیدند که ای شمر چه می خواهی؟ گفت شما در امن و امان هستید عباس علیه‌السلام فرمود خداوند تو و امان نامه‌ات را لعنت کند تو به ما امنیت می‌دهی و حال اینکه فرزند رسول خدا در امن و امان نباشد.
درسی که می‌توان آموخت: عباس‌علیه‌السلام به حق به وعده خود در ولایت پذیری امام زمان خویش وفادار بود و به همگان راه و رسم مردانگی و وفا را آموخت.

ولایت پذیری اهل بیت (علی اکبر علیه‌السلام):
1- وقتی در روز عاشورا امان نامه سپاه ابن سعد را با بی‌اعتنایی رد کرد حملات پی‌در‌پی خود را با این اشعار آغاز کرد:
انا علی ابن حسین بن علی نحن و بیت الله اولی باالنبی
تا الله لا علیکم فینا بن الدعی اضرب با السیف احامی عن ابی
درسی که در مصرع چهارم این شعر حماسی می‌توان آموخت:
هر چند علی اکبر‌علیه‌السلام اعلام نمود که از پدرش که در واقع امام زمان اوست حمایت خواهد کرد که باید گفت این حمایت خود بیانگر پذیرش ولایت الهی است که به پدر بزرگوارش داده شده لذا ایشان جهاد خود را نیز لبیک گفتن به ولایت الهی پدر گرامیشان می‌داند.
2- نخستین یاور اباعبدلله علیه‌السلام از اهل بیت علی اکبر‌علیه‌السلام است. پس از ظهر بود که با شهادت یاران امام حسین علیه‌السلام ، علی اکبر علیه‌السلام با همگان وداع کرد. در این هنگام اهل حرم و همه بستگان دور تا دور او را گرفته و می‌گفتند: «ارحم غربتنا لا طاقه لنا علی فراقک» علی اکبر علیه‌السلام می‌دید که امام زمان او از هر طرف تحت فشار قرار گرفته و دشمن برای ریختن خون پاک او اجتماع کرده‌اند بدین سبب به زنها و گفته‌های ایشان چندان توجهی نداشت و آخر الامر با اجازه پدر بزرگوار به میدان جهاد رفت[1].
علی‌اکبر‌علیه‌السلام در شرایطی که امام زمان خویش را تنها و بی یاور می‌دید در برابر احساسات اطرافیانش زانو نزد و در حمایت بی‌دریغ از امام زمانش دست بر‌نداشت.

پی نوشتها:
[1] آقا تهرانی ،مرتضی ـ یاران شیدایی حسین بن علی علیه‌السلام ص247

ولی الله کسی است که به سبب تقرب الهی مجرای ولایت و اراده خدا در زمین گشته است و در عین زمینی بودن آسمانی و در عین آسمانی بودن زمینی است ؛ ولايت پذيري اطاعت و مسئوليت پذيري توام با شناخت و محبت نسبت به اولياء الهي است که تضمين کننده سعادت فردي و اجتماعي انسان در دنيا و آخرت مي باشد همچنين از امام سجاد عليه السلام نقل شده است كه « طاعه ولاه الامر تمام العز؛ ولايت پذيري از اولياء الهي تمام عزت است »( الميزان الحکمه ، ري‎شهري ، ج 6، ص 290) پذيرش ولايت ولي‌الهي، شرط قبولي ساير اعمال است؛ چنان‌كه در روايتي از امام صادق(ع) آمده است: «خداوند اعمال نيكوي بندگان را نمي‌پذيرد، در صورتي كه رهبري غيرالهي بر آنان فرمان‌روايي داشته باشد.» هم‌چنين در حديثي از امام رضا(ع) كه به «سلسله الذهب» مشهور است، شرط ورود به حصن و حصار نفوذناپذير «لا اله ‌الا الله» پذيرش ولايت عنوان شده است.
اهميت ولايت و ضرورت پيروي از اولياء الهي ، به دليل همراهي و لزومي است كه اين تبعيت در فرمان‌برداري از پروردگار دارد؛ به عبارت ديگر، ولايت، منصبي است الهي و از سوي پروردگار به هر آن‌كس كه خود صلاح و شايسته بداند عطا مي‌فرمايد؛ لذا اطاعت از ولايت، تبعيت از خداست و نافرماني از حجت الهي، نافرماني از خداست
لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد رهبري، كد: 1/100112373

عاشورا را بايد مکتبي بزرگ دانست که تمام تاريخ و همه ی انسانها  به نوعي شاگرد آن هستند؛ درسهايي که در قالب اين مکتب به نسل ديروز و امروز منتقل مي شود، آنچنان وسيع و گسترده است که ابعاد مختلف زندگي بشر را در بر مي گيرد، که به سادگي قابل تبيين نيست. به عنوان نمونه، يکي از درسهاي بزرگ عاشورا، که به مثابه دانشگاه انسان سازي است، درس ولايت پذيري است. چرا که کيفيت ولايت پذيري و ولايتمداري اصحاب امام حسين عليه السلام را که در هيچ دوره تاريخي نمي توان يافت. همچنان که ولايت گريزي بيشتر مردم دوران حضرت امام حسين (علیه السلام) نيز موضوعي مهم و قابل تامل است که از يکسو خيانت مستمر آنان به خاندان وحي، لکه ننگي بر دامان جامعه اسلامي بود، و از سويي ديگر عبرت و درس بزرگي براي جامعه ي امروز ماست تا اولاً جلوه ها و بسترهاي ولايتمداري عاشورا را بشناسيم و بر اساس اين شناخت، به بصيرت لازم برسيم چنان که شايسته يک مسلمان واقعي است در مقابل ولي زمان خويش عمل نماييم، و ثانياً با دقت در مصداقهاي ولايت گريزي و شناخت عاقبت و سرنوشت ولايت گريزان، از زندگي آنان درس عبرت بگيريم تا مبادا در امتحان ولايتمداري اين عصر، شرمسار و سرافکنده شويم و در مقابل ولي امر خويش همچون کوفيان عمل کنيم.

زمانه ی عجیبی است!
برخی مردمان امام گذشته راعاشقند، نه امام حاضر را!
میدانی چرا؟!
امام ِگذشته را هرگونه بخواهند تفسیرمی کنند،
اما امام ِحاضر را باید فرمان ببرند.
وکوفیان عاشورا را اینگونه رقم زدند…

کوفی بودن یعنی ، امام رو دوست داشتن ولی در امتحان و فتنه ی ” زر و زور و تزویر ” رد شدن …
کوفی بودن یعنی منفعت کوتاه مدتی رو فدای مصلحتی بسیار بزرگتر کردن …
کوفی بودن یعنی اینکه روز اول تشنه و راه گم کرده به امام رسیدن و سخاوتمندانه سیراب شدن ولی آب رو بر همون امام و خانواده اش بستن …
کوفی بودن یعنی دوازده هزار دعوتنامه نوشتن ، ولی سی هزار نفر سرباز  رو برای  محاصره کردن او گسیل داشتن …
کوفی بودن یعنی حرف زدن و پای حرفت نموندن؛  شعار دادن ولی عمل نکردن ؛ عهد بستن ولی پیمان شکستن …
کوفی بودن یعنی بهترین انسان روی زمین رو دعوت کردن ولی در کنار بدترین و شقی ترین انسانها ایستادن …
کوفی بودن یعنی قلباً با امام بودن ولی شمشیر بر علیه امام کشیدن …
کوفی بودن یعنی پشت کردن بر ولایت امام حسین علیه السلام…

کوفی بودن یعنی…